‌

سازماني که ديگر “مرام” ندارد.

این متن را در بهمن سال ۸۸ در وبلاگم منتشر کرده بودم.
تا حالا عضو سازمانی بامرام بوده ايد؟ آن هم در دوران نوجوانی؟ دوره شيفتگی برای داشتن هويت. تا وقتی کسی از او می پرسد: ببخشيد شما؟ سرش را بالا کند و به جاي اسمش که از اوان کودکی تنها پاسخش دربرابر اين سوال کليشه ای بوده، بگويد من يک “فلانی” هستم. و به اسم سازمان و گروهش بنازد.
من این شانس و تجربه را داشته ام که از یازده سالگی عضوِ ساده و شهرستانیِ يک سازمان ِ ملی به نام استعدادهای درخشان باشم که در اکثر شهرهای کشور شعبه داشت. وقتی اولين بار خواستم در يکی از همایش های ملی اش شرکت کنم، با خودم گفتم آيا متفکر اصلی و رئيس سازمان را هم خواهم دید؟
خوش بينانه ترين تصورم اين بود که لابد چند ساعتی براي افتتاحيه بيايد و حتما در اختتاميه جوايز برگزيدگان را مي دهد و می رود به کارهای مهمش می رسد. ولی وقتی رفتم و در آن چند روز همایش، رئيس سازمان را بيش تر از مسئولِ تدارکات ملاقات کردم، فهمیدم که عضو یک سازمان عجيب و غريب هستم! سازمانی که در آن رئيس و مرئوسی نیست. افتتاحيه ي همايشش توي سالنی است که مهمانان و مديرانِ سازمان (نه مستخدم و…) سِنَش را با هم تزئيين کرده اند و اختتاميه اش ساعت ۲ نيمه شب در جایی برگزار می شود که معاون فوق برنامه سازمان به تنهايی صندلی های پلاستيکی اش را چيده است،
سازمانی که جلسه پرسش و پاسخش با رئيسِ سازمان در وسطِ حياطِ مدرسه و روي موکت و بدون بلندگو و مجری و نوشتن سوال روی کاغذ انجام می شود و بچه های نوجوان ريز ترين سوالات و مشکلاتشان را رودررو می پرسند از کسی که داماد و شاگردِ شهيد بهشتي است و آيت الله زاده است و بزرگوار.
رئيسی که بلند می شود وقت اذان بدون مکبر و اعلام رسمي نمازش را شروع می کند و وقتِ تمام شدن می چرخد و می بیند که همه بچه ها به او اقتدا کرده اند و بعدش حتی سوالات مربوط به صف جماعت را هم از او می پرسند و او به جای دادن ماهی، ماهيگيری را يادِ بچه ها می دهد و بينِ نماز مغرب و عشا روی موکت پهن شده وسط حياط يک مدرسه در تهران می شود حوزه علمیه ای که عميق ترين مسائل فقهی اش با ساده ترين زبان و شیرین ترین و بامحبت ترین بیان به بچه ها منتقل می شود.
سازمانی که بچه ها در رسمی ترين نامه هايشان به جای اسم طولاني “خدمت حجت الاسلام والمسلمين جناب آقای اژه‌ای، دامت برکاته” بنويسند: “خدمتِ بابا جوادِ عزيزم”…

سازماني که در يک کلام “مرام” داشته باشد.

ظاهرا حسودانِ تنگ نظر کاري کرده اند که سازمانم ديگر “مرام” ندارد.

فائضه حدادی
فارغ التحصیل مرکز فرزانگان تبریز